Nadat we ’s nachts met het raampje open niet alleen het permanent ruisen van de zee hoorden, maar ook het licht van zeker wel 5 vuurtorens naar binnen hadden zien schijnen, was het vertrek ’s ochtends heel vroeg gepland zodat we ook eens vroeg in de middag op een camping aan zouden komen.
Zo vroeg dat Marco de rest liet slapen en heel stilletjes wegreed. Zo stil en vroeg dat we ons buitenstaande campertrapje vergaten en daar pas twee uur later achterkwamen. Teruggaan was dus geen optie. Het zag er vast heel dom uit zo’n losstaand trapje dat zonder camper nergens toe dient op een parkeerplaats, maar goed. Wij hebben nu een nieuwe missie en in de tussentijd oefenen we onze knie