Vanmiddag na onze DB vergadering zat ik even een sigaretje te roken op het bankje op het binnenterrein van het stadsdeelkantoor.

Opeens komt er vanuit het niets, ik zat te mijmeren, een jongeman nog net niet op mijn schoot zitten.

“Hey, hoi, hoe istie met jou” zeg ik enthousiast.

Tegelijkertijd zie ik mezelf en hem in een flits zitten op dit bankje met alle kantoorramen op het binnenterrein.

“Het is mijn broertje hoor” zeg ik opeens snel verontschuldigend tegen de collega die naast mij zit..

Mijn broer werkt sinds een tijdje bij de sociale dienst die ook bij ons in het gebouw gevestigd is.

Voor mij komen hij en zijn begroeting heel vertrouwd en gewoon over.

Ik realiseerde me opeens dat voor anderen een stadsdeelvoorzitter met iemand bijna op schoot er tijdens werktijd toch wel wonderlijk uit zou zien.

Ik schoof toch maar een stukje op.