Legden we gisteren samen met gemeenteraadslid Judith Sargentini nog aan de toekomstige (deel)raadsleden uit hoe het Amsterdamse Armoedebeleid er uit zag.

Dat er tegenwoordig een aantal dingen niet meer mogen (categorale voorzieningen) maar dat we in Amsterdam toch zo goed en kwaad als het ging probeerden zo goed mogelijk armoedemiddelen bij de juiste mensen te krijgen.

Er was nog aparte aandacht voor kinderen die in armoede opgroeien, want dat probeer je zoveel mogelijk te voorkomen of als nodig te compenseren.

Lees ik tot mijn schande in de krant dat Amsterdam vooralsnog niet overgaat tot betaling van een vergoeding voor “illegale kinderen”, waar zij volgens een uitspraak van de Centrale Raad van Beroep wel recht op hebben.

Volgens deze Raad prevaleert Het Verdrag voor de Rechten van het Kind boven de uitvoering van de Koppelingswet.

Deze uitspraak lijkt mij volkomen terecht.

Amsterdam wacht echter af totdat de uitspraak van de Centrale Raad van Beroep definitief is geworden, terwijl andere gemeenten wel tot betaling zijn overgegaan

.

Ik vind dat armoedig en bitter.

Ik dacht toch dat wij in Amsterdam alles in het werk wilden stellen om armoede onder kinderen tegen te gaan.

Het kan toch niet zo zijn dat Amsterdam zo willen uitdragen dat dat niet voor kinderen zonder verblijfsvergunning zou gelden?

Dit moet een wel heel pijnlijke vergissing zijn.