Op de laatste thuisdag heel veel klusjes gedaan die de afgelopen twee weken niet wilden.
En nieuwe opbergkastjes inelkaar getimmerd.
Dat kon geen kwaad.
Op de valreep nog in aanraking gekomen met Second Life.
Dat vraagt om exploratie en voorzichtigheid, je schijnt er heel wat uurtjes in kwijt te kunnen.
Maar nu naar bed.
Morgen weer iedereen naar school en aan ’t werk.
De nieuwe versie van mijn weblogprogramma heeft een nieuw speeltje: tagclouds.
Erg leuk en mooi, maar………
Als ik dat wil gaan gebruiken, sta ik wel voor de behoorlijk klus om 1016 stukjes alsnog handmatig te gaan taggen.
Nou dacht ik daar een speelse oplossing voor gevonden te hebben: elke keer als ik een stukje ergens over schrijf, dan zoek ik andere soortgelijke stukje erbij en voorzie ik ze meteen van de benodigde tags.
Ik probeerde dat even uit met Fabchannel en zie het resultaat (in de linkerkolom), meteen mijn meest geprononceerde tag. Ik gun het ze, daar niet van
Als ik daarentegen met de tag “oud-west” of “politiek” begonnen was, dan was ik nu nog niet op de helft geweest.
Ik geloof dat deze uitdaging om een systematische aanpak vraagt, voorwaar mijn sterkste kant op het tijdstip dat ik meestal inruim voor het spelen op de computer.
Voorlopig is mijn tagcloud dus nog eventjes geen getrouwe weergave.
Wel 3 uur en een kwartier in het Van Gogh museum samen met Tim.
Het had me nog moeite gekost om hem te overtuigen dat een museum ook voor kinderen heel leuk kan zijn.
Nu wil hij morgen wel weer.
Gewapend met een audio tour van Frank Groothof uit Sesamstraat en een kinderspeurtocht dwaalden we tijden door het museum.
Ik nam met graagte dezelfde kinderaudio tour, want mijn ervaring met Van Gogh beperkt zich tot
Vandaag was ik de cabdriver in onze familiewagen.
Een stapel CD's voor de heenweg voor allen.
Een stapel Cd's voor de terugweg, voor mij alleen.
Zoon Mick en vrienden/vriendinnen gingen een paar dagen naar Aubenton, waar hun theaterdocent met zijn iHTs een landhuis tot cursusplek voor dans- en theatermakers aan het omvormen is.
Ze kunnen er altijd handjes gebruiken en de “meester” heeft vele “volgers” bij het realiseren van zijn dromm
Als het maar even kan, wil Mick daar graag naar toe en meewerken.
Onze auto was de grootste en met 6 man in de wagen is al snel sneller en voordeliger.
Dat sneller gold dan voor hen, want ik moest ook weer terug, maar goed.
Ik had wel de leukste variant lading uit het volgeladen wagen liedje: ze zongen als sijsjes.
Hun theatrale opleiding verried zich op prettige wijze.
We begonnen met The Killers (jammerlijk in Paradiso gemist) en Snow Patrol (binnenkort samen naar toe) maar toen eenmaal de soundtrack van Moulin Rouge opging, wist ik meteen weer dat ik theatermakers aan het vervoeren was: een hele show, die ik afgezien van de audio gemist heb omdat mijn rol het letten op de weg voor was en de show zich achterin afspeelde.
In Aubenton was sinds ik daar de vorige keer was enorm veel gebeurd.
De vloer waar ik Mick vorige keer met hoed en het kersvers Stones shirt van het concert van de avond daarvoor had [[popup:mickaubenton.jpg:gefotografeerd:::center]], was vakkundig gesloopt en door het hele huis waren de veranderingen zichtbaar met als summum een van de speelklare studio's.
Klaar is het waarschijnlijk nooit, maar da's deel van de charme van dit groeiproject.
Net als de vorige keer een rondleiding met glas in de hand, nog even enthousiast, de droom krijgt vorm, dit keer ook met ondertiteling van Mick die smaakvol kon vertellen over zijn aandeeltje in de transformatie.
Blij dat ik voor dit project 5 paar werkhandjes en vijf youngsters had afgeleverd die het weer enorm naar hun zin gaan hebben, toverde ik de nu lege auto om tot een comfortabele muziekluisterstudio, chips en mijn Cd's onder handbereik.
Ik ben niet gek op autorijden, maar 4 uur in de auto alleen, je eigen muziek, eigen gedachten, als enige controle over de volumeknop en begeleiding van je eigen stem daarbij is toch wel feestelijk.
Gelukkig maar, want deze weg leg ik vast nog vaker af.
Vanavond gelukkig weer even tijd voor het aanpassen van de weblog.
Het is nog steeds niet hoe ik het hebben wil, maar we gaan de goede kant weer op.
Ik doe het te weinig om het anders dan met trial en error aan te pakken, maar blijf dat leuk vinden: als er tenminste iets lukt en je niet steeds weer alles weg moet gooien.
Gefriemel met templates, css, php, brackets en kleurproefjes…..zou natuurlijk oook eens een cursus kunnen gaan volgen.
Morgen de hele dag geen tijd, dus zo moet het maar even, het uitproberen gaat door.
Nog even wachten op de post “Dit is hem dan”.
Vanavond bij de nieuwjaarsreceptie van het College van B&W van Amsterdam in het Concertgebouw.
Voor de 9e keer op rij, voor het eerst niet op functie en persoon uitgenodigd, maar via de partijlijn toch aanwezig.
Ontspannen: hoefde niets, was niet in functie, had niet de meesten vorige week aan de vergadertafels ook al gezien, hoefde niet eens zaken te doen.
Ik genoot lekker eerst van het programma van Miranda van Kralingen die het allemaal heel erg leuk en ontspannen deed inclusief een aria aubade voor 5 ingezamelde mobieltjes: muziek om van te genieten.
De toespraak van de burgemeester zei alles wat er gezegd moest worden, maar klonk mij voor het eerst wat minder ge