Wij zagen elkaar vaak, bijna altijd In Oud-West, soms In Paradiso.
Zij werkte voor WG-Kunst in Oud-West, ik had Kunst in mijn portefeuille.
Zij was gek op WG-Kunst, Kunst, Kinderen en feestjes.
Ik was gek op WG-Kunst, Kunst, Kinderen en feestjes.
Zij organiseerde de KrisKrasKinkerKunst, ik opende KrisKrasKinkerKunst.
Werk, voor ons alle twee.
Maar ook nog veel meer: zij hield van haar werk, ze genoot van de KrisKrasKinkerKunst, van het Buurtmuseum, van al het mooie in Buurthuis de Havelaar, van de exposities in het stadsdeelkantoor, van de wandelingen langs de etalageroutes, van kunstende kinderen, van blije en buurtbewoners.
Ik ook.

Tijdens al die gebeurtenissen werden we al werkend (zij vanachter haar cameralens, ik al speechend) vriendinnen.

Niemand heeft mij zovaak met open mond op de foto gezet als zij. Mijn computer en weblog zitten vol met foto’s van Emmelie. Mijn studeerkamer hangt vol met haar werk: de poster van de Hallen, de foto waarin een jongetje mij zijn kunstwerk uitlegt, de posters van de KrisKrasKinkerKunst en het met zoveel liefde gemaakte fotoboek van mijn afscheidsfeest van het stadsdeel.
De bandjes die we nog zouden gaan zien, een paar dagen samen op stap met het kampeerbusje…..
Van die plannetjes kwam niets meer, het busje haperde en Emmelie werd ziek.
Afgelopen maart trouwde ze met Klaus, in het Kinderkookcaf