Nieuwe ronde, nieuwe kansen
Vorig jaar was ik boos over de uitreiking van de Harri
Klik
Donderdagmiddag gaf ik een interview voor Mtnl.
Zij wilden van mij als lid van de jury weten waarom stadsdeel Zeeburg de diversiteitsprijs van de gemeente Amsterdam had gewonnen.
Sinds ik me heb voorgenomen me niet meer zo druk te maken over die TV camera’s, beleef ik er meteen een boel meer lol aan.
Terwijl ik wired quasi aan het werk achter mijn bureau zat, viel me op wat een mooi plaatje ik eigenlijk voor mijn neus had.
Onder het motto “mag ik even terug schieten” was de foto snel gemaakt.
Wat volgde was een leuk interview.
Brand in Mokum: water en vuur
Er is sprake van een klein binnenbrandje bij de Amsterdamse brandweer.
De nieuwe brandweercommandant wordt een vrouw.
Is me dat even schrikken, (koud)watervrees bij de brandweermannen.
Anoniem wordt er stevig “gespuid”.
Brandweer en vrouwen, water en vuur?
De nieuwe commandant Carolien van de Wiel is nu nog directeur van het Amsterdamse Waterleidingbedrijf
De afgelopen jaren heeft de brandweer heel gericht brandweervrouwen aangesteld. Hard nodig want met toen niet meer dan 3% vrouwen in dienst, is de brandweer een van de laatste mannenbastions.
De Amsterdamse Brandweer stond dit jaar zelfs zelfs genomineerd als winnaar voor de diversiteitsprijs voor de Gemeente Amsterdam: “Ook de Brandweer is ons opgevallen. In het afgelopen jaar is het aantal nieuwe medewerkers voor het merendeel vrouw, bijna 60%. Omdat de vrouwen zich ook in de hogere rangen bevinden is er naar het oordeel van de jury sprake van een bijzondere prestatie” aldus het juryrapport.
Ik hoop dat deze watervrouw al voor hetere vuren heeft gestaan en wens haar veel succes.
Mijn advies: Carolien zet je Zuidwester op en blus dit brandje voor het een veenbrand wordt!
Geen stukje
Vandaag even niets.
In mijn enthousiasme over het feit dat GroenLinks het makkelijker wil maken voor politici om te webloggen, heb ik mij aangemeld als testgebruiker voor het webloginstrument..
Daar waar ik op mijn eigen weblog voornamelijk in functie schrijf, heb ik nu een GroenLinkse weblog erbij.
Voor mij ook een leuke oefening in het wel neerzetten van GroenLinkse statements.
Gelukkig met een hele dag veel te doen, maakte de krant en een andere partij het me gemakkelijk om op de dag dat de testlog de lucht in ging al een eerste oefening te wagen.
En toen werd het echt laat
Bij mijn vorige item waren we nog maar halverwege de commissie, de discussie ging nog lang verder, het samenvatten en concluderen was een enorme klus. Toen aan het eind van de avond het onderdeel aan bod kwam waarop ik het woord zou moeten voeren -de indeling van de raadszaal- , was iedereen blij met de de voorgestelde pragmatische oplossing en had ik aan twee zinnen genoeg.
De hoeveelheid werk voor het DB was vanavond niet eerlijk verdeeld, ik had het te doen met mijn collega’s die de rest van de avond het inhoudelijk antwoord moesten geven.
houtkachels
Vanavond zit ik bij een brede commissievergadering over de planvorming van De Hallen.
Natuurlijk gaat het daarbij uitgebreid over de effecten van een parkeergarage van 650 plaatsen op de luchtkwaliteit.
GroenLinks maakt zich, ondanks het feit dat zij destijds ingestemd hebben, zorgen hierover, mede gezien het na het nemen van het besluit binnengekomen stedelijk actieplan luchtkwaliteit en andere zorgwekkende berichten.
Na diverse positieve reacties, de oplossing van de VVD: verbied houtkachels.
Condoleance
En vandaag waren er opeens even heel andere dingen belangrijk.
Vanochtend bereikte ons het bericht van het overlijden van Willem.
Voor mij voornamelijk bekend als “de man van” Joke, fractievoorzitter van een van onze raadspartijen en als actieve buurtbewoner in de Da Costabuurt.
De laatste keren zag ik hem bij Eten met de Buren, op zijn verjaardag, maar toch slepend met pannen soep vanuit zijn keuken ter ere van dit buurtuitje en later bij de daaropvolgende feestelijke Quartoze Juilletviering op het Da Costaplein waar hij met veel verve achter de piano zat, nu opeens dood en thuis temidden van veel bloemen en kaarsen
Het draadje blijkt zo dun.
Eng zo dichtbij te zien aan de ene kant, vredig temidden vanuit zijn thuis aan de andere kant.
De zeldzame momenten dat je al levend zo dichtbij de dood komt, en dichtbij het verdriet van anderen, daar wordt een mens toch stil van.
Politie, straf en Amnesty
Zondagmiddag dweilde ik de huiskamer terwijl mijn jongste en een vriendje politietje aan het spelen waren:
Zoonlief: “Dan was jij de relschopper en ik de Me’er”
Deze keuze vast omdat hij denkt dat de politie altijd de sterkste is.
Vriendje: “Relschopper, wat is dat”
Zoonlief: “Iemand die rellen maakt en waar je dan op moet slaan”.
Vriendje: “Ja dan had ik iets heel ergs gedaan en dan moest ik de gevangenis in”.
Zoonlief: “Nee hoor, je krijgt taakstraf”, hij dacht even na, keek naar mij en riep “je moet dweilen”.
Vriendje: “He nee, ik wil geen taakstraf, ik wil de gevangenis in”.
Zoonlief: Okay dan sla ik je, maar niet voor het echie hoor, zo bewusteloos dat je als je bijkomt meteen de gevangenis weer uit mag”.
Oeps.
Ik besloot toch mijn zoon op een ander moment nog eens over martelen en Amnesty te onderhouden, terwijl ik peinzend verder dweilde.
De spelpiet en de slimme juf
Ik zie het helemaal voor me:
Juf: “Voordat we de schoenen gaan zoeken eerst even alle spelfouten uit zijn briefje halen”.