Op

En toen ik na diverse omzwervingen van ziekenhuis in West, naar OBA op het Oosterdok, naar cafe met internetbespreking (plug je gewoon je stekker in de restaurantbank, super) bij Amstel en weer terug was gereisd, het eten, de journaals, maar

Al Gore in OT 301

Samen met GroenLinks Oud-West in OT 301 kijken naar “An inconvenient truth van Al Gore” ter gelegenheid van een aangeklede ledenvergadering.
OT 301, broedplaats in Oud-West en winnaar van de Amsterdam Prijs voor de Kunsten 2006, heeft een heuze filmzaal met echte bioscoopstoelen, dus zagen we de fil im de setting die hij verdiende.
Alle kritiek erkennende, Amerikaans en all, de film laat wel een inpact achter; is het niet de boodschap van de film zelf, dan minimaal het impact dat de film op de buitenwereld heeft gehad: het klimaat is hot, duurzaamheid gaat in het bedrijsleven spelen en technologische vernieuwingen hebben duurzaamheid nu hoog in ’t vaandel.
Leuk was dat na afloop van de film er onmiddelijk een zoekende discussie ontstond over wat OT 301, dat binnenkort weer aan haar gebouw moet gaan verbouwen, aan duurzaamheidsmaatregelen in kon gaan bouwen en hoe ze dat ook voor de buurt zichtbaar kon maken. Een samenwerking lag voor de hand en wordt vast nog verder ontwikkeld.

Women Inc. en voorbeeldvrouwen

Vandaag een dagje Women Inc., want morgen andere verplichtingen.
Een programma dat zo vol was, dat je de weg in het spoorboekje kon kwijtraken, maar ook heel inspirerend was als je gewoon bij het drinken van de koffie al met volstrekt onbekende dames in gesprek raakte (leuk kennis te maken, trouwens).
Bij de koffietafel voorspelde een golf van flitsen en fotografen dat Prinses Maxima rakelings langs ons heen zou komen, niets voor gedaan dus.
Ik was getuige van het moment waarop een aanklampende dame wel heel erg emotioneel werd toen ze Maxima vertelde over het onrecht dat vrouwen wordt aangedaan door de verdeling van geld en macht over de sexen: confronterend ook wel, je zo laten gaan en het onrecht zo groot en onoplosbaar maken, lost het vast niet op, aan de andere kant meende ze het wel tot in het diepst van haar wezen.
Het enige onderdeel van het van te voren bedachte programma dat ik wel haalde, was het luisteren naar de Masterclass van Mathilde Santing, twee uur lang genieten: niet alleen van het zingen der masterclassers, maar ook van de rake en toch liefdevol gegeven tips, een aantal songs zal ik na vandaag nooit meer hetzelfde beluisteren. Jammer dat Mathilde Santing vandaag zelf niet echt zong, doet ze morgen wel om 15 uur, maar dan heb ik al een afspraakje met Al Gore (z’n film dan).
Wat ik niet verwacht had, maar wel gebeurde, was dat ik me in de setting van de grote zaal, toch liet betoveren door het fenomeen Segolene Royal en het effect dat zij op een zaal vol vrouwen had: met haar verhaal over haar presidentscampagne, het vechten tegen de beeldvorming van incompetente vrouw en de bewogenheid waarmee ze de sociale issues op de kaart zette, gaf de zaal wel een heel sterk gevoel van “wij vrouwen voor beter” gevoel, en eerlijk toegegeven voelde dat best heel lekker.
Een topdag met voorbeeld en topvrouwen.

Goede Doelen 2.0

’t kan allemaal niet op met virale marketing en nieuwe toepassingen om via het internet je doelgroepen te bereiken.
Toch kan ik niet ontkennen dat het me deugd doet dat ook de Goede Doelen de nieuwe Communicatie tools hebben gevonden:
Ik liet Xander graag voor mij zingen, gunde hem zelfs een screenshot en ja natuurlijk stuurde ik de mail “zeg nee tegen clusterbommen” van Unicef door.
“Mijn stem tegen Armoede“, draagt mijn foto en staat op mijn website, nu ben ik ook al in persoon zichtbaar tegen clusterbommen.
Ik vind het wel gaaf dat onze Goede Doelen, deze marketing gevonden lijken te hebben, want wat werkt moet je gebruiken en dat dan nog liever voor het goede doel dan voor de commercie.

Innovation Playground 2007

Het was een heftige dag, in alles:
te vroeg met de trein om om 9.15 bij het nieuwe stadion van Ado Den Haag deel te kunnen gaan nemen aan Innovation Playground 2007
Ik ben geen forens en dus ook niet gewend aan het feit dat je de juiste trein kan missen omdat er een te lange rij voor de kaartjesautomaat staat, je kortingskaart niet werkt omdat je voor 9 uur reist, de conducteur niet eens zou passen binnen het “haringen in het tonnetje” concept maar je toch principieel niet zonder kaartje wil vertrekken, de trein mist en je dus bij aankomst alle marge in reistijd ruim verspeeld hebt, weet dat bus 42 die kant op gaat maar je ongemak over niet op tijd gaan komen je tot een taxi noopt (grappige bijgedachte dat je die als bedrijfskosten toch weer ergens voor een stukje af kunt trekken, )je dat een ritje oplevert met een echte Hagenees die niet te beroerd is om de gedachte over de plaatsing van het nieuwe Ado stadion met je te delen (het ligt ergens tussen niets en nergens, er is voorzien in een verkeersplan dat ongewenst autoverkeer uit een aanpalende woonwijk weet te weren in het geval van een thuiswedstrijd): ik heb niets met voelbal en nog veel minder met hooligans, maar het kost zelfs mijn geen moeite om te me te verbeelden dat als je als voetbalfan op deze plek gefrustreerd uit het stadion komt na verlies van jou cluppie, het centrum wel heel erg ver weg is en ik kan me dus ook wel wat voorstellen bij het gegeven dat de naastgelegen bedrijven niet alleen maar blij zijn met het nieuwe stadion).
Zoveel gedachten en dan ben ik nog niet eens op de plek waar het om draait.
Ik mis de eerste Conceptroom sessie, dus kan uitgebreid rondkijken op de presentatiemarkt, meer dan 100 nieuwe concepten op het gebied van innovatie, waarvan er meteen al eentje is die mij vertelt dat als hun technologie het al deed, ik mijn trein vanochtend niet had hoeven missen: dan had ik mijn treinkaartje thuis al betaald en gedownload met mijn mobieltje.
Dat had gescheeld, zeker in mij gemoedsrust.

Grappig genoeg, ging ik voor mijzelf naar dit Event, niet voor werk: ik was er vorig jaar ook geweest, en alhoewel ik bijna niemand kende en dus wat solistisch ronddwaalde in deze wondere wereld van nieuwe mogelijkheden, had ik me extreem vermaakt en ge

Demonstraties

Ik kreeg voor de zoveelste keer de rillingen bij de beelden van de uit de hand gelopen scholierendemonstraties.
Niet vanwege de scholieren op zich, maar omdat sommige demonstraties het nu eenmaal in zich hebben om onbeheersbaar te worden en uit de hand te lopen en dat de beelden ervan je je altijd doen schamen voor het achterlijke, zinloze, elkaar versterkende geweld van partijen die op dat moment volgens het script van de dag tegenover elkaar schijnen te moeten te staan en zich dus ook zo gedragen.
Ik heb een hekel aan geweld, atijd gehad en ook mijn studentenactivisme heeft me daarin nooit gehard, kennelijk toch echt een ras PSP’er.
Niet dat ik ze niet genoeg meegemaakt heb, de studentendemonstraties waarbij het bezetten van een kruispunt onherroepelijk leidde tot inzet van politie met paarden, de bezettingen van de vleugels van het universiteitsbestuur, of het IBG gebouw te Groningen waarbij ik de derde sommatie nooit afwachtte, veel te bang om daadwerkelijk geconfronteerd te worden met geweld.
Ik zaf de krakersrellen destijd vanuit een zolderkamer en kan nog steeds niet zeggen wat me met het meeste afschuw vervulde: het harde getimmer van de ME of het consequent treiteren en fysiek belagen door de krakers: geweld deugt gewoon niet en al helemaal niet als je slim genoeg bent om te zien dat als op een bepaalde manier gespeeld, de rol van demonstrant en de rol van politie onvermijdelijk tot fysiek tegenover elkaar staan gaat leiden.
Wat nu precies het verschil maakt tussen een demonstratie die niet uit de hand loopt en eentje die wel uit de hand loopt, ik weet het niet: beheersdheid, organisatie en controle aan beide kanten, dat helpt vast, maar er hoeft er van beide kanten maar eentje een beetje door te slaan en de vlam is in de pan – waarop ieder vanuit zijn rol zich met ongetwijfeld een heel terecht gevoeld gevoel van ja maar als hij dit, dan ik dat, zich uiteindelijk toch moeiteloos in het geweldsscript stort, hoezeer daar ook sturing vanuit de organisatie van bedei partijen op uit geprobeerd wordt te oefenen..
Ik zal nooit vergeten dat ik in totale afschuw toen ik ME’ers met paarden zag naderen in Den Haag (er was weer eens een kruispunt bezet, favoriete actie in die dagen, redelijk zinloos vond ik, maar het riep wel altijd reactie op en daar leek het om te doen tenslotte, met klem een kaartje van het Malieveld naar Het Centraal Station kocht, waarop de chauffeur me bevreemd aankeek en zei dat het maar

Gala, met blaastest

Dochterlief is naar een schoolgala.
Van wat ik tijdens de voorvertoning in de huiskamer heb gezien, gaat ze daar schitteren en schitterend zijn.
Ik hoop voor haar dat ze bij de toegangscontrole aan de deur onder de steekproef voor de blaastest gaat vallen, dan is ze onderdeel van het nieuws.

De paradox

Tim is net zoals ongetwijfeld heel veel anderen volstrekt in de ban van het laatste boek van Harry Potter.
Hij leest zich gek.
Zo af en toe, schiet hij net zoals zijn vader dat zo goed kan, tijdens het lezen vreselijk in de lach.
Hij leest voor:
“Het Geheime genootschap, dat bekend staat als”….

Hadden we het toch toevallig net aan tafel gehad over wat een paradox is.
Toch vonden we het wel heel scherp opgemerkt.

In de rij

Ik zit op het bankje voor school te wachten op Tim, voor onze wekelijkse lunch:
geen overblijf, maar samen ergens in de buurt.
Vanuit een afstandje komt er een onderbouwklas met juf aan.
Ze waren in de dependence en hebben geknutseld, getuige de mooie kleurige kartonnen letters die chocoladeletters moeten voorstellen.
De letters zijn rijkelijk beplakt.
Hand in hand twee aan twee lopen ze achter de juf op mij af.
De vader vlak voor mij, ziet zijn kind dat zich onmiddelijk uit de rij losmaakt.
“En ging het vandaag met haar?”, vraagt de vader, het meisje was vast pas net op school, waarop de juf accuut tot stilstand komt.
Het effect op de rij is acuut en prachtig om te zien.
De 24 kindertjes die zojuist nog zwaaiend met hun letters mijn richting opkwamen, staan bijna net zo accuut stil.
Mooi om in bijna

Anne’s boom

Gelukkig blijft het ons nog even bespaard.
Morgen geen AT5 Live verslag van het vellen van Anne’s Boom.
In al mijn cynisme had ik me al af zitten vragen of als de kap niet door zou gaan, AT5 smartegeld kon eisen vanweg het niet doorgaan van dit unieke (lees cynisch realityTV doorgeslagen) media event.
Als voormalig onderdeel van de stuurlui, (veel bomen, veel emotie, sommigen gelukkig gered -Bilderdijkstraat- anderen gesneuveld, altijd gedoe en maar zelden naar de buitenwereld helder waarom het nu toch echt wel of niet moest gebeuren), matig ik me geen “stuurlui aan wal” oordeel aan.
De massaal toegestroomde pers, de mailtjes aan Cohen, het verzoek van Marijke Vos om de boom nog even te laten staan, maken me wel heel blij dat het veloordeel voorlopig even “afgekapt” is.
Ik hoop dat ze er met zijn allen uitkomen en dat het Anne’s boom gegund blijkt om gestut en wel nog jaren door te gaan.
De wijze waarop de besluitvorming rond de boom in de media komt, laat mij wel met een cynische smaak in de mond achter.
Blijft de boom staan, dan zal dat toch ook in grote mate te danken zijn aan de media aandacht.
Maar dat er daadwerkelijk sprake zou zijn van een live verslag van het kappen van de boom, vind ik toch maar drie keer niets.