Ik houd van het het Openbaar Vervoer.
Bijna alles wat ik doe doe ik binnen de stad en met de fiets, dus met de trein is fijn.
Vandaag naar Leiden.
Fiets in de stalling, beter dan een leeg plekje zoeken in de chaos aan fietsen op het plein en bovendien geeft het een gevoel van straks weer terugkomen en je fietsje uit de cr
Weer thuis, na een onverwacht en heel lekker nagenieten in de Franse zon, soms blijkt dat zomaar even tussendoor te kunnen.
Nog even terug naar de dagelijkse vraag van de Franse habitu
Zelden was ik zo blij en zo geroerd met zoveel verontwaardiging als dit weekend op de Uitmarkt.
Van het programma heb ik deze keer niets gezien, maar de vele bezoekers die Handtheater wilden steunen en die oprecht verontwaardigd waren dat het enige theatergezelschap voor doven zou moeten verdwijnen, hebben veel indruk op me gemaakt. Net als het twee dagen lang het verhaal van het Handtheater vertellen, het optrekken in koppels van dove en horende actievoerders: ik spreek nog steeds geen gebarentaal maar heb wel heel veel gebaren “gehoord”.
Mooie hoogtepunten waren het interview met AT5 in gebarentaal en getolkt en natuurlijk helemaal het plotselinge bezoek van minister Plasterk.
Hij nam de tijd om naar Handtheater te luisteren en vertrok met het gouden handje in de wegwerphandschoen dat met de boodschap “Gooi Handtheater niet weg” het symbool van de actie was.
De website van Handtheater krijgt sinds de Uitmarkt veel nieuwe steunbetuigingen en als klap op de vuurpijl werd ik vanavond vlak voor mijn vergadering gebeld met de mededeling dat In De Wereld Draait Door de minister naar aanleiding van het fragment van AT5 over Handtheater door Matthijs van Nieuwkerk en Jan Mulder indringend bevraagd werd over de situatie van Handtheater en dat de minister net als tegen ons op de Uitmarkt had gezegd hier naar te gaan kijken.
Alhoewel de toekomst van het Handtheater hiermee natuurlijk nog helemaal niet veilig is gesteld, ben ik na twee dagen Uitmarktactie voorlopig toch even tevreden met de opening van het culturele seizoen en de opening van het nieuwe De Wereld Draait Door seizoen.
Weemoed doet vast rare dingen met een mens, maar ik word tegenwoordig altijd blij als ik op het stadhuis kan vergaderen: reed ik vroeger drie keer per week die kant op, nu is het een uitzondering en ik blijf het leuk vinden om daar de vergadergangen te bewandelen.
Vroeger koos ik bij de overleggen altijd een plek waardoor ik tijdens het vergaderen ondertussen ook door het raam naar de bezoekers van de Waterloopleinmarkt kon kijken.
Nu “mocht” ik voorzitten en wist ik dus precies wat de mensen die langs me heen zaten te kijken aan het doen waren.
Gelukkig weet ik uit ervaring dat je heel goed
Vanmiddag was ik op het afscheid van mijn ex-collega en opvolger in mijn functie als stadsdeelvoorzitter van Oud-West, Hans Weevers.
Hij stapte vlak voor de zomervakantie op als stadsdeelvoorzitter, naar aanleiding van een overschrijding van de bouwkosten voor het stadsdeelkantoor.
Triest, dat vond ik, en dat vond ik vanmiddag opnieuw.
Wij waren collega’s gedurende de hele tijd dat ik in Oud-West in de politiek heb gezeten.
Het oevergrote deel van die tijd was GroenLinks de grootste partij, dus kon de zijne geen stadsdeelvoorzitter leveren.
Toen ik vertrok en na de verkeizingen de rode PvdA golf de PvdA tot grootste in alle stadsdelen maakte, gunde ik het hem met de verkiezingsuitslag in handen dan ook van harte om die functie over te nemen.
Met al zijn opgebouwde kennis, visie en betrokkenheid, en als goede collega, had ik het hem graag zien doen.
Het politieke lot en zijn keuze daarin beslisten anders. Erg jammer, hij is toch wel
Het probleem speelt al langer. Dit is een archieffoto uit 1989. Studenten hadden een tentenkamp opgeslagen aan de Boelelaan. Foto ANP
Het artikel in het Parool over de kamernood onder studenten van vandaag, draagt de sporen van mijn actieverleden.
Kamperen naast de VU om de aandacht te vestigen op de kamernood onder studenten: ludiek, leuk en erg gezellig kan ik me nog we herinneren.
Ik brak alleen een middenvoetsbeentje op de dansvloer ergens tijdens die week en werd de rest van de actie rondgereden in de bakfiets van de studentenvakbond.
Het vervolg op die actie kwam een aantal jaren later met kamers bouwen van Lego op de Dam.
Tegenwoordig denk ik wel eens een beetje mismoedig “It’s the Economy, stupid!”
Ik kon wel actie voeren, maar:
Er werd pas echt voor studenten gebouwd, toen we opeens Kenniseconomie wilden gaan worden.
De kinderopvang werd pas echt uitgebreid, toen vrouwen op de arbeidsmarkt nodig werden.
De krant staat nu pas een beetje vol van energiezuinige auto’s, nu de brandstofprijzen hoog worden.
Gelukkig is het betrokkenheid en actiebereidheid tonen een goede actie op zich.
De wilde aardbeitjes op het binnenplein van de school groeiden verstopt tussen de eerste herfstbladeren.
Zo’n heel klein rood aardbeitje dat daar nog midden in zijn groei zit te zijn, bijna weggemaaid door de grove houten bezem waarmee we vanochtend voor het eerst sinds de zomervakantie het schoolplein weer te lijf gingen. Lekker buiten aan de slag met een fysiek, hoofd leegmakend werkje, werd ik daar toch licht weemoedig van: zomer en herfst wel heel dicht bij elkaar met de herfst onherroepelijk aan de winnende hand. Arme aardbei, arme zomer.
Toch blijft het een zalig werkje omdat, terwijl je lijf voelt dat het er is (en waar het de volgende dag spierpijn gaat hebben), je hoofd zo de wolken in kan vliegen en zich schaamteloos aan dagdromerij kan overgeven.
Sinds de terugkomst van vakantie verzamel ik tussen het werken door allemaal mooie sites en programma’s om mijn Frans mee te onderhouden.
Een taal leren in het digitale tijdperk is een waar feestje: mijn telefoon heeft een tweetalig woordenboek, de internetradio staat op Radio Nostalgie en ik minicorrespondeer met een Tunesier op www.babbel.com en krijg dagelijks een mailtje met actualiteiten van een soort Franse Jeugdjournaal site en dat allemaal tussen de bedrijven door op momenten dat het mij uitkomt.
Vanochtend vond ik het openingsnieuwtje uit mijn dagelijkse franse actualiteiten wel dubbel interessant, en weer een mooie uitdrukking geleerd: Rien de pire = niets ergers dan (overigens politique du pire is wanhoopspolitiek)
Les embouteillages : rien de pire pour la pollution de l’air ! (
Voor het eerst maakte ik gisteren gebruik van de mogelijkheid om via Hyves al mijn vriendjes en vriendinnetjes daar een berichtje te sturen met “maatschappelijk spam”, namelijk een verzoek om het Handtheater te steunen in haar actie tegen dreigende stopzetting van haar subsidie.
Hoewel ik eigenlijk al lang weet hoe krachtig het medium Internet en het inzetten van je sociale netwerken daar kan werken (ook ik liet al vaker een handtekening of steunbetuiging op het Internet achter als een bekende me daar met redenen om vroeg), ben ik grappig genoeg nu toch aangenaam verrast en blij met
Woensdagmiddag was ik tijdens een fikse herfststorm op de Parade.
Ik was daar om een voorstelling van het Handtheater en de reportage die Een Vandaag over het Handtheater maakt, te volgen.
Het Handtheater wordt door negatieve adviezen van het Amsterdams Fonds voor de Kunst en de Commissie voor de Podiumkunsten in haar voortbestaan bedreigd.
Voor mij is het volledig onbegrijpelijk en helemaal verkeerd dat de unieke functie die het Handtheater heeft voor het dove theaterpubliek, de dove acteurs en de horende gemeenschap die alleen via het Handtheater een podium hebben voor voorstellingen in gebarentaal en in gesproken taal.
Ik ken het Handtheater al lang, ook vanuit mijn functie als portefeuillehouder Cultuur, toen het Handtheater in de Hallen in Oud-West gehuisvest was.
Door de voorstellingen van het Handtheater heb ik de schoonheid van de gebarentaal leren ontdekken, gemerkt welke extra betekenis gebarentaal als ondertiteling toevoegt als je horend bent en raakte ik natuurlijk in gesprek over de unieke functie die zij vervullen als opleidingscentrum voor dove acteurs, als rolmodel voor dove kinderen en als “vertaler” naar de horende gemeenschap.
Ik raakte langzaamaan gefascineerd door de gebaren, door de extra uitdagingen waar je voor staat als je een “tweetalige kunstproductie wilt maken, door de bevlogenheid en door de unieke functie die zij vervullen.
Natuurlijk komt dat ook doordat je als horende een wereld binnentreedt “waarvan je de taal niet spreekt”.
Als ik wilde praten met de mensen van het Handtheater, had ik een tolk nodig. Als die er even niet was, voelde ik mij “onthand” want op eigen kracht en met mijn kennis van de gebarentaal kom ik niet verder dan “trots, vagina, dak, goedendag, goedenavond, eindeloos lang en lente” (voorwaar te weinig vocabulaire om een goed gesprek mee te beginnen)
Dingen waar je nooit over nadenkt en nu dus wel:
Ik kan niet praten met mijn mond vol: een dove acteur kan niet praten met zijn handen vol.
Dat vraagt dus om zorgvuldige regie. Dove acteurs moeten zowel linkshandig als rechtshandig kunnen praten omdat afhankelijk van de zichtlijn je frontaal, links of rechts in beeld bent voor het publiek. Dat vraagt een enorme oefening van ” je niet preferente hand”.
In de gebarentaal moet je op het toneel een verschil kunnen maken tussen een gefluisterde en een geschreeuwde uitdrukking zonder stem.
De geen die jou tolkt, kan niet zomaar zijn eigen gang gaan, die moet als in een Pas de Deux de gebaren en het ritme van zijn dove mede acteur overnemen
Gebarentaal in een gesprek, is heel iets anders dan op het toneel wanneer je met je gebaren ook de mensen op de achterste rij wil bereiken.
Gebarentaal heeft ook voor horenden een extra betekenislaag: net als bij een taal waarvan je de woorden niet kent, maar de taal zo mooi vindt klinken, heeft de gebarentaal een emotionele impact zonder dat je hem woordelijk begrijpt.
Ik kan graag meedenken over welke actie succesvol zou kunnen zijn om het de subsidie voor het theater te behouden, maar ben nog steeds lerend en “taalverwervend” onder de indruk als ik bij de mensen van het Handtheater ben: in een relaxte borrel in de nazit op de Parade flitsen mijn ogen en hersenen op en neer in een poging het gesprek en een eventuele vertolking ervan tegelijkertijd te kunnen volgen, terwijl ik meestal meer dan behoorlijk taaladequaat ben!
Extra leuk is het dan ook om de mensen van de televisie in de weer te zien met een interview onder het dove kinderpubliek: enthousiaste gebaren, blije gezichten, duimen omhoog, waardoor ik in ieder geval meen te begrijpen dat het publiek de voorstelling erg mooi heeft gevonden.
Voor mij erg indrukwekkend en symbolisch was het horende jongetje dat tijdens de voorstelling de zaal verliet omdat hij het te eng vond: hij legde het hele parcours van zijn zitplaats tot de uitgang af met zijn handen stevig over zijn oren geklemd.
Steunbetuigingen voor behoud van Handtheater, kun je kwijt op www.handtheater.nl